Generator UUID FAQ

UUID (Universally Unique Identifier) to 128-bitowy numer używany do jednoznacznego identyfikowania informacji w systemach komputerowych. Jest wyświetlany jako 36 znaków w formacie 8-4-4-4-12: 550e8400-e29b-41d4-a716-446655440000. UUID są praktycznie gwarantowane jako unikalne, pozwalając na rozproszone generowanie bez koordynacji.

UUID i GUID są zasadniczo tym samym — 128-bitowe unikalne identyfikatory. 'UUID' jest terminem standardowym, podczas gdy 'GUID' (Globally Unique Identifier) jest używany przez Microsoft. Są kompatybilne i wymienne. W nowoczesnym użyciu 'UUID' jest bardziej powszechny.

Dla większości aplikacji używaj UUID v4 (losowe) — to najbezpieczniejszy i najprostszy wybór. Jeśli potrzebujesz chronologicznego sortowania w bazach danych, rozważ UUID v7 (nowe) lub v1 (starsze). Dla deterministycznego generowania (te same wejścia = ten sam UUID) używaj UUID v5. Dla większości przypadków użycia v4 jest odpowiednie.

Teoretycznie tak, ale praktycznie nie. Przestrzeń UUID jest tak ogromna (2^128 możliwych wartości), że prawdopodobieństwo kolizji jest niezwykle małe. Musiałbyś generować miliardy UUID na sekundę przez dziesięciolecia, aby mieć znaczącą szansę na kolizję. Dla wszystkich praktycznych celów UUID są unikalne.

UUID v4 (losowe) są nieprzewidywalne i odpowiednie dla wielu tokenów bezpieczeństwa (tokeny sesji, tokeny resetowania). Jednak dla wysoce wrażliwych zastosowań kryptograficznych używaj dedykowanych funkcji generowania bezpiecznych tokenów. Unikaj UUID v1, ponieważ zawierają przewidywalne znaczniki czasu i informacje o maszynie.

Przechowuj UUID w formacie binarnym BINARY(16) dla najlepszej wydajności i oszczędności miejsca (16 bajtów vs 36 znaków). Postgres ma natywny typ UUID, którego powinieneś używać. MySQL: używaj BINARY(16) z UUID_TO_BIN() i BIN_TO_UUID(). MongoDB: przechowuj jako BinData podtyp 4. Unikaj przechowywania jako zwykłych ciągów CHAR(36), chyba że to konieczne.